સુતુ નીલવરણુ ઘાસ,
ઝાકળમોતીડા ચોપાસ,
ગણતી બીંદુડા તું જાય,
ને મુજ મો ભણી મલકાય;
તે 'દી પ્રેમનો એ કોલ,
દીધો તેં મને અણમોલ,
સુણતું પંખીડું તે એક,
તરુમાં પાસ બેઠું છેક,
તારું સાંભળી એ હાસ્ય,
ચમકી ઉઠ્યું તે આકાશ;
ને આ ઝરણું ચાલ્યુ જાય,
તેમાં જો આપણી છે છાંય,
તે તું જોઇ બોલી આમ,
વ્હાલ! મારો તું જ રામ,
મારૂં વ્હાલું તું જ નામ,
મારો તું જ છે આરામ,
છબી તારી નીરમાં દેખાય,
લ્હેરે લ્હેરે લેતી જાય,
મારી બાથમાં તું ગુંથાય,
ત્યાં એ પ્રેમ ઉભો થાય,
કિન્તુ મુજ ઉરે આલેખ,
તારો છે વધુ સુરેખ,
ત્યાં તુ નેણ ઊંડા નાંખ,
ત્યાં તું રૂપ તારૂં ઝાંખ,
પલટી યુગો બહુ જાય,
ત્યાં પણ તે ન ભુંસાય,
મારો તું જ! મારો તું જ!
તારી જન્મે જન્મે હું જ!
તે તો કાલની હજી વાત,
ત્યાં તે કરી કેવી ઘાત!
જખ્મો કેમ આ રૂઝાય,
જ્વાળા કેમ આ બૂઝાય....
-ભીખુભાઇ સાબલપરા 'બીરજુ'
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો